ARQUITECTURA TERAPÉUTICA para el Trastorno del Espectro Autista (TEA)


Casa LM+L
Indudablemente, la arquitectura puede llegar a ser parte de la terapia del individuo autista:
Más allá de la elección de los muebles, la acústica, la seguridad, los materiales de suelos y sus colores, a través de un Acuerdo de Investigación con médicos, psicólogos, universidades y asociaciones TEA se han proyectado las estancias de una vivienda para un niño autista.
Seguidamente se han construido siguiendo un recorrido previsible, desde el vestíbulo hasta el dormitorio TEA, donde atajos, ventanas a distintas orientaciones o muebles diseñados le ayudan a tomar decisiones, a entender el paso del tiempo y a reconocer emociones que fortalecen habilidades sociales.
Este hogar presenta los objetos de cada estancia con una visión frontal y lectura de izquierda a derecha, lo que facilita a la persona con TEA a entender su entorno sin la ayuda de fichas con pictogramas. Le enseña en su contexto natural destrezas para ordenar procesos, como quitarse el abrigo y zapatos al entrar en casa, la secuencia de lavarse las manos o la de preparar una ensalada cogiendo un tomate del huerto frente a la cocina, y habilidades como la hasta ahora conflictiva elección de la ropa al vestirse o poner la mesa.
¿Por qué una casa tan estructurada?
Las rutinas brindan a la persona con TEA una estrategia para comprender y predecir el orden de los eventos, lo cual disminuye la agitación y le ayuda en el desarrollo de destrezas. Pero si bien el proyecto marca una ruta con claridad lineal, la arquitectura presenta una flexibilidad de uso a través de atajos. Y es que las rutinas enseñadas deben ser flexibles porque esto refleja la realidad de nuestra cultura.
Al final de la investigación, el equipo médico del proyecto valoró esta Arquitectura Terapéutica para el niño TEA, pero alertó del alto número de padres que terminan separándose debido a que se olvidan del cuidado de ellos mismos. Por ello la vivienda construida incorpora una suite para los padres en la primera planta. Cuando el niño va a dormir éstos disfrutan de un tiempo para sí mismos, con vistas al horizonte, por encima de la huerta, y con la Torre de la Catedral al fondo... a lo que en un principio los padres se negaron, queriendo siempre dormir junto al dormitorio del niño. Finalmente quedaron convencidos cuando se les manifestó que ésta era “Arquitectura por Prescripción Médica”.












NEW IMAGES!



















„Að hugsa um heiminn í gegnum arkitektúr“: nærumhverfið okkar, heimilið.

Acceso a parcela

Í þessum öðrum pistli, tileinkuðum Páli Skúlasyni og orðum hans „hugsunin stjórnar heiminum“, ætlum við að skoða hugtakið um heimilið. Hinn nána heim sem umkringir okkur á alla vegu þegar við vöknum og bjóðum góðan dag og þegar kvölda tekur og nætursvefninn tekur við. En líka á ólíkum tímum dagsins við athafnir hins daglega lífs – fáum okkur morgunkaffi, göngum frá í eldhúsinu, spjöllum saman og rökræðum, lesum bók, horfum á sjónvarp eða vinnum við tölvuna, göngum frá þvotti, bjóðum vinum heim og höldum boð, og vinnum við áhugamál.

Mörgum fyndist þessi upptalning sjálfsagt gefa auga leið en ég vil meina að heimilið er ekki aðeins hugsað til þess að uppfylla ákveðin skilyrði um svefnfrið eða aðstöðu til að búa til mat. Heimilið hefur meiri áhrif sem m.a. eru skynjuð í gegnum byggingarefnin, útsýni og skipulag rýma. Hvernig myndum við lýsa heimili okkar fyrir ókunnugum? Til þess að hjálpa okkur að svara þeirri spurningu gætum við leitt hugann að fyrsta fundinum með arkitektinum eða söluaðilanum. Að hverju varstu að leita? Sjálf gæti ég svarað spurningunum á þá leið að ég leitaði eftir opnu og sveigjanlegu rými þar sem ég myndi hafa svigrúm til að hugsa og taka þátt í félagslegum athöfnum. Hvort sem ég væri að vinna við skrif, lesa bók eða matreiða. Ég leitaði ákveðins jafnvægis sem kæmi fram í vali á náttúrulegum efnum, skipulagi rýma og innréttinga.

Enn heyrist sagt að við Íslendingar byggjum ekki á þeirri byggingarhefð sem aðrar nágrannaþjóðir okkar eiga og því er ekki hægt að ætlast til þess að við séum samræðuhæf um eiginleika arkitektúrs. Hvort sem það er rétt eða ekki, hljótum við öll að þekkja okkar eigið lífsmynstur og vita í hvers konar umhverfi við viljum búa. Mætti þá fullyrða að híbýli mannsins séu að mörgu leyti tákn um menningarstig landsins?

Sú umræða braut sér leið eftir seinni heimsstyrjöldina. Á Ítalíu var rætt um heimilið sem stað þar sem eðli og eiginleikar einstaklingsins fengju að þroskast. Hið manneskjulega viðmót heimilisins var undirstrikað og tengt siðferði einstaklingsins og samfélagslegri vitund. Heimilið var griðastaður fjölskyldunnar þangað sem hún sótti í hvíld og þægindi. Ýmislegt mátti lesa út úr heimilinu um uppruna þeirra sem þar bjuggu. Það var fengið með því að „anda að sér“ húsinu þegar gengið væri inn. Heimilið var ekki safn úreltra hluta heldur höfðu hlutirnir ákveðna þýðingu. Þeir væru tákn um ákveðinn smekk, visst tímabil og sögu. Með það í huga var sagt æskilegt að búa til heimili byggt á sönnum gildum og varast listlíki, eða „kitsch“. Gamlt og nýtt væri sett hlið við hlið, og upphefði hvort annað fremur en að draga úr gildi annars. Þessi virðing fyrir hlutunum lýsti sér í bjartsýni á heimilinu, og tilfinningunni um lýðræði og frelsi.

Á svipuðum tíma kom Kristín Guðmundsdóttir, nú 92 ára, heim úr námi frá Bandaríkjunum sem fyrsti háskólamenntaði innanhússarkitekt Íslendinga og sem sérfræðingur kom hún með hugmyndir sem áttu að bæta lífsgæði manna með því að gera heimilin að stað fyrir athafnir allra fjölskyldumeðlima, barna og fullorðinna. Þar leitaðist hún eftir að ná fram jafnvægi.

Kristín lagði mikla áherslu á að tilgangur híbýla væri að búa í þeim. Heimilið samanstæði af herbergjum sem uppfylltu ákveðin hlutverk en hún fjallaði líka um skipulag hvers og eins: hvernig húsmunum væri best komið fyrir á hverjum vegg í samræmi við aðra veggi herbergisins. Leita ætti samræmis og jafnvægis milli hárra og lágra húsmuna. Til dæmis ef hugsað væri út frá einum vegg gætu dyr og gluggar með síðum tjöldum komið í stað hárra húsgagna. Augað leitar jafnvægis á fleti veggjarins alveg eins og í þrívíðu rými. Sýna þyrfti ríka tilfinningu fyrir fegurð og næmi fyrir línum og rýmisnotkun til að skapa eina heild. Og ekki hlaða herbergið húsmunum þannig að varla væri hægt að ganga um það.

Kristín vildi stýra umræðunni um heimilin inn á brautir sem allir skildu og notaði málfar sem fólk tileinkaði sér í daglegu máli. Hugtökin báru með sér lýðræðisleg sjónarmið eins og ‘að taka mið af’, ‘leitast eftir jafnvægi milli einstaklinga þegar þeir væru settir saman sem ein heild’, ‘draga fram það fallega’, ‘sækjast eftir tilbreytingu’ og ‘auðvelda samskipti með því að gefa svigrúm’. Þetta voru atriði og ákveðin viðhorf sem líka mátti túlka sem jákvæða eiginleika manneskjunnar. Heimilið, skipulag þess og fegurðargildi endurspegluðu vellíðan manneskjunnar innra með sér og gagnvart umhverfinu.

Með þetta í huga, að heimilið enduspegli vellíðan manneskjunnar og að hún hafi rými til athafna, skulum við vinda okkar kvæði í kross og hugsa um heimilið út frá einstakri fjölskyldu. Lítilli fjölskyldu sem samanstendur af foreldrum með eitt barn á einhverfurófinu.

Mig langar til að nota þetta dæmi vegna þess að einstaklingar á einhverfurófinu skynja veröldina öðruvísi en aðrir. Það þarf ekki að þýða að það sé röng skynjun eða skaðleg á neinn hátt heldur er það eingöngu þeirra sýn, skynjun og skilningur á sínu nánasta umhverfi. Einhverfa er heiti á samsafni einkenna sem tengjast truflun á taugaþroska og kemur sú truflun ekki fram á neinum tveimur einstaklingum eins. Því er talað um að einstaklingur sé á einhverfurófinu. Nokkur einkenni einhverfu eru:
- Takmarkaður skilningur á tilgangi, þýðingu og áhrifa boðskipta;
- Óvæntar breytingar skapa oft mikla óvissu sem birtist í ótta og miklum kvíða hjá viðkomandi;
- Ofur viðkvæmni fyrir áreiti umhverfisins og viðbrögð þeirra eru oft misskilin út frá félagslegu samhengi sem „slæm hegðun“;
- Eins er einkennandi að vera viðkvæm fyrir áferð fæðu og vilja hafa hverja tegund aðskilda.
Sömuleiðis getur þátttaka barna á einhverfurófi verið á öðrum forsendum en þeirra sem ekki er einhverf. Það á til dæmis við um:
- Að skilja fyrirætlanir annarra;
- Að skilja þarfir annarra, tilfinningar og hugsanir án orða;
- Að hefja félagsleg samskipti;
- Að taka þátt og spinna upp leik með öðrum.

En hvernig má túlka þennan skilning á umhverfinu gagnvart heimilinu? Hér verður fjallað um dæmi um hús fyrir fjölskyldu með barn með mikla einhverfu og á við áskoranir að etja á færni til að taka þátt í félagslegum samskiptum, færni í máli og tjáskiptum og á við áráttukennda hegðun.

Yfirleitt læra börn helstu lögmál mannlegra samskipta með því að fylgjast með öðrum og herma eftir. Börn á einhverfurófinu læra ekki þannig og þeim þarf því að kenna sérstaklega margt sem önnur börn læra sjálfkrafa. Félagsleg einangrun og vinaleysi er það sem verður hvað erfiðast í lífinu og mikils um vert að stuðla að auknum félagsþroska strax á barnsaldri.

Við skulum setja okkur í spor fjölskyldunnar augnablik og ímynda okkur að við séum fyrir framan húsið okkar. Við leggjum bílnum og göngum upp stéttina, inn um aðaldyrnar og inn í forstofu. Tökum af okkur skóna og yfirhöfn, setjum á okkur inniskó og göngum inn í íbúðina. Þetta gerum við án þess að hugsa. Við lærðum aðgerðirnar sem lítil börn, algjörlega ósjálfrátt og aðeins með því að herma eftir öðrum. Það sama er ekki hægt að segja um börn með mikla einhverfu, og ekki um litla drenginn sem við erum að teikna hús fyrir. Hann er að læra að tjá sig og tala, læra um merkingu orðanna og hvernig hlutir eru notaðir. Þegar hann gengur inn um dyr að húsi sem hann þekkir ekki, fyllist hann óöryggi. Hann stendur í forstofunni, þar sem úir og grúir af skóm og hangandi yfirhöfnum og tvær hurðir sem opnast sitthvora leiðina. Umhverfið er yfirþyrmandi!

Mörg börn á einhverfurófinu þurfa að læra í hvaða röð hlutirnir eru gerðir. Það er, þau sjá inniskóna í forstofunni en vita ekki endilega hvað á að gera við þá. Þau skortir hæfileikann til að skilja hvað margt af því sem þeir gera þýðir og þeir eiga í erfiðleikum með að tengja saman hugmyndir og atburði. Veröld þeirra er samansett röð af reynslu og kröfum sem hafa enga tengingu. Orð hafa eina merkingu; þau hafa ekki aukamerkingu eða aðra tengingu og því er oft talað um að börn á einhverfurófinu fylgi bókstaflegri hugsun, sem auðvelt er að túlka sem „ósveigjanleika“.

En þá er spurt, hvernig getur bygginglist hjálpað barninu með einhverfu að þroskast og öðlast betri skilning á umhverfið? Væri ekki ákjósanlegra að teikna „venjulegt“ hús og barnið lærði að aðlagast því? Við skulum skoða hvert herbergi út frá hlutverki þess, og þannig minnast orða Kristínar um að hvert herbergi í húsinu ætti að uppfylla ákveðið hlutverk – en nú út frá skynjun barns með mikla einhverfu.

Hér er ég með handbók sem höfð er til viðmiðunar þegar teiknað er hús fyrir ákveðna fjölskyldu með barn á einhverfurófinu. Þessa handbók bjuggum við til og köllum Myndtákna-húsið, en það hús byggist á mjög skipulögðu umhverfi og sjónrænum vísbendingum. Gengið er út frá því að flestir sem hafa einhverfu skilja betur það sem þeir sjá en það sem þeir heyra. Sjónrænir hæfileikar þeirra eru mun þróaðri og því leiða sjónrænar upplýsingar til þess að hlutirnir fá meira vægi og gerir það að verkum að þeir læra og athafna sig á sjálfstæðari hátt.

Til þess að geta búið til þessa handbók, var hvert herbergi skilgreint í smáatriðum; hvaða hlutverki það átti að gegna og í hvaða röð hlutirnir áttu að gerast. Hvert atriði átti að nýtast til að styrkja og byggja upp færni í félagslegum samskiptum, tjáningu, leik og athöfnum daglegs lífs einhverfs barns. Eins og á kortum myndræna boðskiptakerfisins, sem notuð eru á börn sem eru ófær um að nota talmál til að tjá sig, er rýmið í húsinu skipulagt þannig að barnið horfir beint á hvern hlut og atburðarrásin er lesin frá vinstri til hægri. Þetta á við hvort sem um er að ræða stakt fatahengi, að leggja á borð, að athafna sig í baðherberginu eða að klæða sig. Hlutirnir sjálfir og þættir hússins taka við hlutverki myndatákna sem notuð eru til samskipta. Þeir verða að myndrænu boðskiptakerfi og auðvelda einstaklingnum á einhverfurófinu að skilja umhverfi sitt án þess að þurfa að reiða sig á táknmyndir. Allt úthugsað til að búa til réttar aðstæður svo barnið verði eins sjálfstætt og hægt er. En skoðum nú nánar skipulag hússins og einstaka þætti herbergjanna.
- Gengið er inn í forstofu, um útidyrahurð sem er skýrt afmörkuð utan frá húsinu. Þetta er staðurinn þar sem tekið er á móti fólki og því boðið velkomið. Um leið og gengið er inn er hefðbundið fatahengi það fyrsta sem maður tekur eftir. Hengið sækist eftir athygli, ef svo má segja, og bíður þess að yfirhafnir séu hengdar á sig. Næst til hægri stendur þægilegur stóll og skógrind með inniskóm þar við hlið. Á veggjum eru ljósmyndir af fjölskyldunni.
- Úr forstofu er beinn aðgangur að salerni með handlaug og klósetti. Skipulagning er skýr sem og röð athafna. Þegar hurðin er opnuð blasir handlaugin við en röð eininganna er krani, sápa og handklæði. Þar fyrir ofan er spegill sem er greiptur í vegginn svo engin leið sé að losa hann. Á móti handlauginni er klósettið.
- Björt þvottaaðstaða tengist forstofunni líka. Hún er með vinnuborði og læstum skáp undir sem hefur að geyma þvottavél / þurrkara / strauvél / stóran vask og stað fyrir hreinsiefni. Gott aðgengi er að þvottasnúrum úti. Þetta fyrirkomulag er hugsað til þess að barnið komi hreint inn í íbúðina eftir að hafa leikið sér úti því mörg þeirra sækjast eftir snertingu við vatn og mold.
- Búr tekur þá við. Hér eru ýmsir möguleikar fyrir hendi. Matvæli eru flokkuð eftir stærð, þyngd eða jafnvel mismunandi málsverðum, og raðað í skápa með glerhurðum og/eða hekluðum gardínum. Hér er aðgengi takmarkað en í samvinnu við foreldra er unnið að því að skerpa skynfæri og þekkja hráefni í ákveðnar máltíðir.
- Þá er gengið inn í eldhús þar sem undirbúningur matvæla á sér stað, matreiðsla og frágangur. Vinnuborð með rúnnuðum hornum er í miðju, gagngert til þess að fjölskyldan geti öll tekið þátt í matreiðslunni og haft félagsleg samskipti. Héðan úr eldhúsi er hægt að ganga beint út í matjurtargarðinn. Þar eru ræktaðar mismunandi jurtir sem notað er í matreiðsluna. Þegar barnið sækir í garðinn fylgist það um leið með gangi tímans, plönturnar eru jú árstíðabundnar.
- Til þess auðvelda tenginguna milli matreiðslu og borðhalds fyrir barnið er matarborðinu komið fyrir í beinu framhaldi af vinnuborðinu. En við jaðar vinnuborðins eru þrjú hnífa- og diskapör fyrir fjölskylduna svo barnið geti lagt á borð án þess að þurfa á myndtáknum að halda. Markmiðið er að fjölskyldan njóti þess að borða saman og eiga í samræðum, en um leið að barnið fái að borða ótruflað og án áreitis.
- Gengið er inn í stofu úr borðstofu en þar er dagbók barnsins geymd með skipulagi dagsins ásamt möppunni sem inniheldur laus myndakort af hlutum og aðgerðum ef barnið þarf frekari hjálp til að tjá sig. Þangað gengur barnið að þeim vísum. Stofan er annars samverustaður fjölskyldunnar þar sem hún horfir á sjónvarpið, ræðir saman og nýtur útsýnisins fyrir utan sem fylgir veðrum og vindum.
- Æskilegt er að barnið hafi sérstaka aðstöðu fyrir leik og heimanám. Hér er það hugsað út frá stofunni. Þessu herbergi er skipt niður í aðgreind svæði eftir TEACCH kennsluaðferðinni, en sú aðferð gerir ráð fyrir mjög skipulögðu umhverfi þar sem einstaklingsvinna er aðgreind frá hópvinnu. Á öðrum stað í herberginu er svo afmarkaðir staðir fyrir leik, líkamlega hreyfingu fyrir framan spegil, annar til að hugsa og að samhæfa tilfinningar. Hver staður gegnir einu hlutverki. Í framhaldi af þessu herbergi er sérbaðherbergi og svefnherbergi barnsins.
- Baðherbergið er rúmgott og skipulagt þannig að það sé auðvelt í umgengni jafnvel fyrir hjólastól, annars er röðin á salernistækjunum eins og á salerninu við forstofuna.
- Næst baðherberginu er svefnherbergi barnsins og er það eingöngu ætlað til svefns og hvíldar. Tveir gluggar eru í herberginu til þess að barnið geti fylgst með hringrás sólar. Fataskápurinn er stór því fötin eru hengd upp þannig að horft er beint framan á þau, líkt og í verslun. Þetta fyrirkomulag býður upp á þá möguleika að skipuleggja föt vikunnar þannig að hægt sé að ganga að fötum hvers dags án umhugsunar eða að hafa tvær samsetningar tilbúnar og hvetja barnið að velja á milli.
- Svefnaðstaða foreldra er sjálfstæð eining sem samanstendur af svefnherbergi, fataherbergi og lítilli setustofu. Það að eiga stað fyrir sjálfa sig er mikilvægt fyrir foreldra. Það vill oft verða að þeir lenda í aukahlutverki í amstri dagsins.

Eins og þið hafið tekið eftir höfum við farið eftir aðalumferðaræð hússins. Hún er bein, fyrirsjáanleg og lítil atriði gefa til kynna hlutverk hvers herbergis sem kemur á eftir. Þannig er barnið undirbúið fyrir það sem koma skal og kemur í veg fyrir kvíða eða að það þrói sjálft eigin leiðir sem gætu verið óæskilegar.

Þó er myndtáknahúsið líka hugsað með það fyrir augum að geta stytt sér leið milli herbergja. Barnið á ekki alltaf að þurfa að fara í gegnum allt húsið til að komast á leiðarenda, í herbergið sitt. Þegar foreldrar finna að barnið er tilbúið er möguleiki að opna mismunandi leiðir: frá forstofu í stofuna; úr eldhúsinu í leikherbergið; frá borðstofu í svefnherbergið, og jafnvel frá forstofu í svefnherbergið. Húsið, sem leit út fyrir að vera ósveigjanlegt í fyrstu og fast í skorðum, kemur til móts við þroska og atferlismeðferð barnsins með því að geta farið stystu leið. Þær eru einmitt tákn um hvernig samfélagið er upp byggt, hversu heimurinn okkar er margþættur og breytilegur. Fyrir barn á einhverfurófinu veldur hann óöryggi. Myndtáknahúsið er hugsað sem nokkurs konar æfing fyrir það sem koma skal. Heimilið býr til aðstæður sem styrkja félagslegan þroska og það að standa frammi fyrir valkostum. Að undirbúa hráefni fyrir matreiðslu, stytta sér leið og að velja föt dagsins eru athafnir sem auka hæfileika barnsins með einhverfu að taka sjálfstæðar ákvarðanir. Sú hugsun, eða markmið, að baki innra skipulagi hússins er beinlínis sú.

Myndtáknahúsið reynir bæði að hvetja til jákvæðrar hegðunar og draga úr neikvæðum hegðunarmynstrum. Í sambandi við tjáskipti, endurtúlka eiginleikar hússins þá aðferð að kenna börnum á einhverfurófinu að tala með notkun myndtákna. Húsið verður sjálft að óteljandi myndtáknum með því að horfa beint framan á hvern hlut og setja hann í samhengi við þann næsta. Þannig kennir heimilið barninu merkingu hlutanna og hvernig þeir eru notaðir. Þessi þjálfun gefur barninu sjálfsöryggi þegar það nær stjórn á atburðarásinni og því hvernig hverri athöfn er skipt niður. Þetta skipulagða umhverfi gefur þannig kost á að samhæfa og samstilla tilfinningar barnsins, þroska félagslega þátttöku og að meðhöndla valkosti. Myndtákna-húsið reynir á þennan hátt að draga úr vissum neikvæðum hegðunarmynstrum, eins og að loka sig inni í eigin heimi, reiðisköst vegna tjáskiptaörðugleika eða hegða sér á óviðeigandi hátt vegna þess að það veit ekki hlutverk herbergisins er. Foreldrarnir geta unnið gegn kvíða eða óvissu með því að gera markvissar litlar breytingar á umhverfinu og sýnt fram á þær eru í lagi. Barnið þeirra lærir að byggja upp öryggi. Byggingarefnin eru óþrjótandi brunnur möguleika til að skilja eftir sig skilaboð um hvað tekur við. Þar má nefna gluggana sem gefa boð um tíma dags og hvaða veður er út, en eins er hægt að skrifa á gler, spegla og yfirborð veggja þangað til barnið hefur lært að tjá sig á talmáli.

Góðir hlustendur, heimilið er annað og meira en bygging. Hún er hluti af uppeldi og þroska manneskjunnar. Það á við hvort sem við minnust orða Kristínar um að heimilið ætti að endurspegla jákvæð viðhorf heimilismanna eins og ‘að taka mið af’, ‘leitast eftir jafnvægi milli einstakra hluta’, ‘draga fram það fallega’ og ‘auðvelda samskipti með því að gefa svigrúm’. Eða, fyrir ungu fjölskylduna með einhverfa barnið sitt. Ef við hugsum um arkitektúr heimilisins sem hluta af okkur sjálfum, komumst við að ýmsu.
Entrada a vivienda Vestíbulo Distribuidor Lavadero-Aseo Cocina y vistas al huerto Comedor con acceso a terraza y patio Salón con Sala TEACCH al fondo Distribuidor dormitorios con acceso a patio interior Dormitorio TEA Dormitorio de padres Atardecer desde el balcón de padres

Planta Baja
Circulaciones
Planta sótano
Planta primera